قـلب ِ من میـلرزد
هر گاهـ و بیـگاهـ که هـوس کنـد ؛
مغـزم مے رود هـمان سمتے کـه بـدتـرین است ،
همـان سمتے که تـو دور مے شوے  
مغز من تمام شب هایے کـه تنـهایے بـختک مے شود بـر تـنم ،
مے رود تـا وقتے
بـغض ِ لعنـتے اش
پس از یـک عمر مغـرور و روشن فکر بودن
روے صندلے عقبے ِ تـاکسے اے میـترکد ... 
قـلب و مغز من شعـورشان نمیرسد
که
دنـیا جاے کوچـک و کوتـاهے ست ...
بـبین دیـوار هاے دور و بـرم ریـختـه انـد ؛
بـبین چـه بادے مے آید !
بـبین اعتـقاداتـم ،
عشـق هایـم ،
چه قدر بے پـایه تـر از دیـروز مےشوند هـر روز
و تـو هم خـواب شدهـ اے
بـا
بے خـوابـے هـاے ِ مـن ...